THE 200 BEST ALBUMS OF THE 80s - Part 5 # 1-20 #
1. Joy Division - Closer
2. The Cure - Pornography
3. Tuxedomoon - Desire
4. The Sound - From The Lions Mouth
5. Cocteau Twins - Treasure
6. Depeche Mode - Black Celebration
7. The Smiths - The Queen Is Dead
8. Dead Can Dance - Within The Realm Of A Dying Sun
9. Talking Heads - Remain In Light
10. Siouxsie and the Banshees - Juju
11. The Cure - Seventeen Seconds
12. The Chameleons - Script Of The Bridge
13. The Sisters Of Mercy - First And Last And Always
14. Bauhaus - In The Flat Field
15. Echo And The Bunnymen - Ocean Rain
16. The Human League - Dare
17. Virgin Prunes - ...If I Die, I Die
18. The Jesus And Mary Chain - Psychocandy
19. This Mortal Coil - It'll End In Tears
20. The Stone Roses - The Stone Roses
Φτάσαμε στην τέλος του αφιερώματος μας και εδώ πλέον βλέπετε τους 20 καλύτερους δίσκους της δεκαετίας του 1980 όπως ψηφίστηκαν από συνεργάτες και προσκεκλημένους του Postwave.gr με ένα μικρό κέιμενο για τον καθένα. Links για τα 4 προηγούμενα μέρη για όποιον θέλει να φτάσει μέχρι την 200ή θέση υπάρχουν στο τέλος του θέματος. Yπενθυμίζω το concept της λίστας μας, η οποία βγήκε βασιζόμενη σε 50 διαφορετικές λίστες που λάβαμε απόγνωστούς φίλους της μουσικής που εχουν άμεση ή έμμεση σχέση με τα 80s, τους οποίους ευχαριστώ θερμά για την συμμετοχή τους και ελπίζω με κάποιους να τα ξαναπούμε στα αφιερώματα που θα ακολουθήσουν για τις υπόλοιπες μουσικές δεκαετίες.
Voters:
ΜΠΑΜΠΗΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ (Εκδότης Rollin Under, Mic.gr) || ΗΛΙΑΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ (Magic De Spell, Alice In A Nightmare, Αλλού, Rockarolla Records) || ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΒΑΪΟΣ (Wipe Out Records, DJ) || ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΡΑΝΙΟΣ (Undo Records, Hysterika, Fotonovela) || ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ (Αρθρογράφος Postwave.gr) || ΤΑΚΗΣ ΓΙΑΝΝΟΥΤΣΟΣ(Yeah!, Ραδιοφωνικός παραγωγός) || ΜΠΑΜΠΗΣ ΔΑΛΙΔΗΣ (Creep Records, Villa 21) || ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ(Sound Explosion, Metropolis, 7+7) || ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΡΙΒΑΣ (Dark Sun club, DJ) || ΝΙΚΟΣ ΔΡΙΒΑΣ (Αρθρογράφος Postwave.gr, Distorted Image) || ΤΟΛΗΣ ΕΛΕΦΑΝΤΗΣ (DJ, Stille Nacht, ex-Paradox Ethereal) || ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΛΛΙΓΑΣ (Happening, Metropolis) || ΠΑΝΟΣ DREAD (Geheimnis Records) || ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΥΩΤΗΣ (Feelgood Records, Sony, Virgin, Ραδιοφωνικός παραγωγός) || ΚΩΣΤΑΣ "Starman" ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ (DJ, Δημοσιογράφος, Ραδιοφωνικός παραγωγός) || ΛΟΥΗΣ ΚΟΝΤΟΥΛΗΣ (Stress) || ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΜΑΤΗΣ (Viridian Green, Glafx, Capp Records) || ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ (South Of No North) || ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΟΝΤΙΑΔΗΣ (Human Puppets, Doric) || ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΛΙΑΣΚΑΣ (admin @ New Wave in Athens in the 80s) || ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΣΤΟΡΗΣ (Metro Decay) || ΑΛΕΞ ΜΑΧΑΙΡΑΣ (In Trance 95) || ΘΩΜΑΣ ΜΑΧΑΙΡΑΣ (Fuzz Productions, ex-Gagarin, Αρθρογράφος Ποπ και Ροκ, DJ) || ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΛΙΩΝΗΣ (DJ, New Dark Age) || ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΙΧΟΣ (Αρθρογράφος Postwave.gr, Ραδιοφωνικός Παραγωγός, Το Σπίτι Με Τα Παράξενα) || ΝΙΚΟΣ ΜΠΙΤΖΕΝΗΣ (Mikro, Nikonn, Undo Records) || ΑΚΗΣ ΜΠΟΓΙΑΤΖΗΣ(Cpt. Nefos, Libido Blume, Sigmatropic) || ΜΑΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ (Μουσικοκριτικός -Ποπ και Ροκ, Ήχος & Εικόνα, Avopolis.gr, κτλ- ) || ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΡΕΛΛΑΣ (Εκδότης / Αρθρογράφος Postwave.gr, Insomnia, DJ) || ΠΑΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΣ (DJ, Δημοσιογράφος) || ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ (Rehearsed Dreams, Mechanimal, Elfish Records) || ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ (The Rattler Proxy) || ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ (Ραδιοφωνικός Παραγωγός, DJ, Last Chance) || ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ και JOANNA BADTRIP (Fabrika Records, Dead Scarlet Records, Selofan) || ΦΟΙΒΟΣ ΠΕΡΓΑΛΙΩΤΗΣ (Ex Humans, South Of No North) || ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ (Next Time Passions) || ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΟΥΓΟΥΝΑΣ (Flowers Of Romance, New Zero God) || ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΡΙΝΙΩΤΑΚΗΣ (Wasteland, ArtRacks studios) || ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΡΗΓΑΣ (Αρθρογράφος Postwave.gr) || ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗΣ (Planet Of Sound, DJ, Promoter) || ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΑΜΟΛΑΔΑΣ (Slow Motion) || ΓΙΩΡΓΟΣ SAGNIER (DJ, VJ – Παρουσιαστής) || ΝΙΚΟΣ ΣΑΡΙΚΩΣΤΑΣ (Ding An Sich, Happening, Penguin, V2) || ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΣΚΙΑΔΑΣ (Elfentanz productions, DJ, club Death Disco) || ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΕΦΑΝΑΤΟΣ (DJ) || ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΑΜΠΑΚΗΣ και ΒΑΓΓΕΛΙΩ ΒΑΪΑΚΟΠΟΥΛΟΥ (Closer Club, DJs) || ΣΠΥΡΟΣ ΤΡΟΥΣΑΣ (Teenage Dolls, 16 Days, Pilgrim records, DJ) || ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΑΚΙΝΟΣ (DJ, Promoter, Second Skin club) || ΜΑΡΚΟΣ ΦΡΑΓΚΟΣ (Μουσικοκριτικός - Π+Ρ, Sonik, Jumping Fish -, Παραγωγός, DJ, D-Version Publishing) || ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΧΡΥΣΟΠΟΥΛΟΣ (Δημοσιογράφος, πρώην αρχισυντάκτης Ποπ και Ροκ, Virgin records).
1. Joy Division - Closer
18 July 1980, Factory
Producer: Martin Hannett
Χαίρομαι, αφενός γιατί για μένα είναι ιστορική στιγμή να ανακοινώνω τον κορυφαίο δίσκο της δεκαετίας που μεγάλωσα σύμφωνα με το postwave.gr, αφετέρου επειδή οι συνεργάτες και φίλοι ανέδειξαν στην κορυφή ένα τόσο σπουδαίο άλμπουμ. Θα ξεκινήσω με λίγα στατιστικά για το αποτέλεσμα, μια και έχουν ενδιαφέρον. Λοιπόν, το Closer των Joy Division βγήκε πέρα από κάθε αμφισβήτηση ως ο καλύτερος δίσκος των 80s, συγκεντρώνοντας κάτι παραπάνω από διπλάσιους βαθμούς από αυτόν που βρίσκεται στη 2η θέση. Συγκεκριμένα, ήταν μέσα στις 46 (!!!) από τις 50 λίστες που λάβαμε, 34 από αυτές τον είχαν στην πρώτη 10άδα, ενώ σε 12 είχε τοποθετηθεί στην κορυφή. Αποτέλεσμα που, αν μη τι άλλο, δείχνει σχεδόν καθολική αναγνώριση. Για την πρώτη θέση λοιπόν δεν υπήρξε ποτέ «μάχη», από την αρχή που λαμβάναμε τις προσωπικές λίστες το Closer έπαιζε μόνο του χωρίς αντίπαλο.
Για τον δίσκο καθ’αυτό δεν ξέρω τι θα μπορούσα να συμπληρώσω. Documentaries, ταινίες, αφιερώματα, συνεντεύξεις, έχουν ειπωθεί τα πάντα. Ένα άλμπουμ-μύθος, ίσως πιο «βαρύς» ακόμα και από τους ίδιους τους δημιουργούς του. Σκοτεινό και τρικυμιώδες, ρυθμικά αυστηρό και εν μέρει επιληπτικό, συναισθηματικά χαώδες και υπερφορτωμένο, με αυθόρμητες δόσεις κυνισμού όταν πλησιάζει το τέλος και στερεύει το ψυχικό απόθεμα. Πάνω απ’όλα ποιητικό. Το γέννησε από τα εσώψυχα του ο Curtis, το εκτέλεσαν οι Joy Division και το απογείωσε αριστουργηματικά από τη κονσόλα η μισότρελλη ιδιοφυία του Martin Hannett. Αψεγάδιαστο δεν είναι, όπως κάθε καλλιτεχνική κατάθεση ψυχής. Ακόμα όμως κι αν προσωπικά δεν το είχα στο 1 της λίστας μου (μια και ενστικτωδώς έγειρα προς την «πορνογραφία» παρακάτω), ακόμα και αν δεν μπόρεσα ποτέ να ταυτιστώ απόλυτα συναισθηματικά μαζί του, είμαι σίγουρος ότι στο Closer ακούμε μία από τις πιο συγκλονιστικές Β’ πλευρές στην ιστορία της μουσικής. Ίσως την συγκλονιστικότερη όλων.
Κώστας Μπρέλλας
2. The Cure - Pornography
3 May 1982, Fiction
Producer: Phill Thornalley, The Cure
Το pornography έρχεται να μετατρέψει τον μηδενισμό του faith σε ένα οργιώδες ξέσπασμα απέναντι στον εαυτό μας αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία. It doesnt matter if we all die. Θα μπορούσε αυτός να είναι ο στίχος κλειδί του άλμπουμ. Όπως και το I will never be clean again. Η ματαιότητα του να προχωράς και να ελπίζεις. Από το drum machine και την κιθάρα του One Hundred Years, στο ανελέητο σφυροκόπημα των Short Term Effect, Figurehead, Hanging Garden και Cold. Και από τη σχεδόν pop αρτιότητα του A Strange Day, στον θρήνο των Siamese Twins, Cold και το χαώδες, απεγνωσμένο για λύτρωση κλείσιμο του ομώνυμου Pornography. Το 1982 οι Cure έστειλαν ένα μεγαλοπρεπές fuck you απέναντι σε όλους και σε όλα. Και μπορεί ο σουρεαλισμός των στίχων να μην σου επιτρέπει να σχηματίσεις με σαφήνεια τη φιγούρα του αποδέκτη αλλά η ένταση του μηνύματος είναι τέτοια που δεν σου είναι απαραίτητο κι όλας. Αυτό όμως που κάνει το συγκεκριμένο άλμπουμ να έχει τη θέση που έχει σε σχέση με τα υπόλοιπα “σκοτεινά” άλμπουμς των 80’s, είναι η δύναμη των συνθέσεων. Ο Robert Smith ακόμα και στα πιο μαύρα χρόνια του είχε τη μοναδική ικανότητα να γράφει εξαιρετικές συνθέσεις, με κουπλέ και ρεφραίν που μένουν κολλημένα στο μυαλό για πάντα. Με το Pornography η πεσιμιστική οργή των σκοτεινών 80’s απέκτησε τον απόλυτο εκφραστή της.
Λεωνίδας Σκιαδάς
3. Tuxedomoon - Desire
1981, Ralph
Producer: Gareth Jones, Tuxedomoon
Το Desire δεν είναι δίσκος πειραματικής μουσικής. Δεν είναι καν δίσκος που εύκολα μπαίνει σε κατηγορίες, τα ηχητικά ισοδύναμα του ανήκουν σε παράλληλα σύμπαντα και οι ρίζες του βρίσκονται κάπου μεταξύ Γερμανικής ηλεκτρονικής, τζαζ, κλασσικής και noire αισθητικής. Μακριά από εδραιωμένη μουσική αισθητική σαν σύνολο, μοναδικό και χωρίς σοβαρές προσπάθειες να αντιγραφεί παραμένει ένα μοναδικό Έργο Τέχνης με δικές του παραμέτρους, που ακόμα και οι ίδιοι του οι δημιουργοί δεν μπόρεσαν ποτέ να επαναλάβουν. Παρέμεινε αποτέλεσμα ενός στιγμιαίου χτυπήματος της Μούσας και αυτό ήταν όλο. Οι ιδιαίτερες συναισθηματικές εντάσεις που σαν καταλύτης επέδρασαν για να ολοκληρωθεί αυτό το μυσταγωγικό και ποιητικό ταξίδι στις εμμονές, όνειρα, παρακμή, αστική θλίψη και μοναξιά, δεν μπόρεσαν ποτέ να εναρμονιστούν για ένα δεύτερο αντάξιο Έργο. Ακόμα και σήμερα διατηρεί στο ακέραιο όλη τη μοναδικότητά του και «διυλίζει» τον ακροατή στη λυτρωτική χορευτική πίστα των πιο ανομολόγητων συναισθημάτων του.
Χρήστος Μίχος
4. The Sound - From The Lions Mouth
November 1981, Korova
Producer: Hugh Jones, The Sound
Πρέπει να ήμουν 14 ετών και κάτι όταν πρωτάκουσα το “Sense Of Purpose” και μου έκανε τρομερή εντύπωση ο τρόπος που τραγουδούσε ο Adrian Borland – με ένταση, πάθος, σχεδόν θυμό – τους στίχους που παραμένουν επίκαιροι, 34 χρόνια αργότερα: “A call to arms, a call to use arms / A call to brains, a call to use some brains / A call to the heart, a call to have a heart / To have a sense of purpose again”. Αληθινό αριστούργημα του post punk, χαρακτηρίζεται – παρά τη μάλλον καλογυαλισμένη παραγωγή του Hugh Jones – από μία σκοτεινή και μελαγχολική ατμόσφαιρα, χωρίς ποτέ να γίνεται υπερβολικό, πομπώδες ή δακρύβρεχτο (στοιχεία που με την πάροδο των ετών απέκτησαν την έννοια της μανιέρας για τις περισσότερες μπάντες της συγκεκριμένης σκηνής και, φυσικά, έχτισαν... καριέρες). Η σεμνότητα του βασικού δημιουργού του, ενός από τους πιο παραγνωρισμένους μουσικούς στην ιστορία του σύγχρονου rock’n’roll, δεν θα επέτρεπε ποτέ κάτι τέτοιο. Από το δυναμικό άνοιγμα του “Winning” και τη βλοσυρή μελωδία του “Contact The Fact”, μέχρι το συγκλονιστικό “Fatal Flaw” και το επιβλητικό closing track “New Dark Age”, η συναισθηματική ένταση κλιμακώνεται συνεχώς, σε ένα album που στην πραγματικότητα πήρε τη σκυτάλη από το Closer, αποκαλύπτοντας το μεγαλείο που μπορεί να κρύβουν ορισμένες εύθραστες ψυχές.
Θωμάς Μαχαίρας
5. Cocteau Twins - Treasure
1 November 1984, 4AD
Producer: Cocteau Twins
Με το Treasure σηματοδοτείται μία νέα εποχή για τους Cocteau Twins. Με την προσθήκη του Simon Raymonde, ήδη από τη συμμετοχή τους στους This Mortal Coil , οι Cocteau Twins εναγκαλίζονται με μία διάθεση εμφανώς μελαγχολική, αποκολλώντας τις συνθέσεις τους πέραν κάθε συμβατής μουσικής δομής. Το τοπίο πλέον είναι σκονισμένο και ομιχλώδες. Τα κομμάτια αναπολούν μνήμες ενός αδιόρατου χωροχρόνου, μιας αλλοκοσμικής, ονειρικής πραγματικότητας όπου αναδύονται μέσα από αιθέρια και συνάμα σκοτεινά μονοπάτια. Οι στίχοι σχεδόν εξαϋλωμένοι, διαχέονται σαν ξεχωριστό μουσικό όργανο στην φορτισμένη αλλά διάφανη ατμόσφαιρα, με όχημα αυτήν την χαρακτηριστική, σαγηνευτική και εκθαμβωτική ερμηνεία της μοναδικής Liz Frazer. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το Treasure απεκλήθη από μερίδα του μουσικού τύπου της εποχής ως ‘’the voice of god’’. Όχι άδικα…..
Τόλης Ελεφάντης
6. Depeche Mode - Black Celebration
17 March 1986, Mute
Producer: Daniel Miller, Gareth Jones, Depeche Mode
Απ’ όλους τους θριάμβους των Depeche Mode, το Black Celebration φαντάζει ως ο λιγότερο δοξασμένος. Και ταυτόχρονα, ο πιο μεγαλειώδης. Το βαρύ φορτίο της mid-80’s σκοτεινιάς πέρασε μέσα σε ένα album από την αρχή ως το τέλος του, έντονου, υποβλητικού και ατμοσφαιρικού που έβγαζε το group από τη λίγκα των singles - καλλιτεχνών και τους έβαζε στις επίλεκτες θέσεις των albums -καλλιτεχνών. To “Black Celebration” φέρει την επικολυρική σφραγίδα της συναισθηματικής ενηλικίωσης ενός σχήματος που ποτέ δεν επικοινώνησε άμεσα τη χαρά. Αντίθετα προτιμούσε πάντα να κινείται εκεί που φωλιάζουν οι αδυναμίες και τα πάθη. Γι’ αυτό το αγαπημένο χρώμα τους έγινε το μαύρο και η αγαπημένη υφή τους το βινύλ. Οι στίχοι που έγραψε ο Gore στο “Black Celebration” δεν επαναλήφθηκαν ποτέ σε καλλιτεχνική αξία και ψυχική αγωνία. Όπως και οι ερμηνείες του David Gahan δεν ξανακούστηκαν ποτέ τόσο τελικωμένες. Παραμένει το πιο σπουδαίο, εξομολογητικό, δραματικό, κομψά φωτοσκιασμένο album τους και θα παραμείνει στον αιώνα τον άπαντα – δεν έχω καμία αμφιβολία για αυτό.
Μάρκος Φράγκος
7. The Smiths - The Queen Is Dead
16 June 1986, Rough Trade
Producer: Morrissey, Johnny Marr
Το πέρασμα των Smiths από τα μουσικά πράγματα, της δεκαετίας του ’80 και σαφώς ακόμη παραπέρα, ήταν σαρωτικό και τα κύματα της επίδρασής τους είναι ακόμη και σήμερα αισθητά στις νέες κυκλοφορίες. Ο ποπ ήχος τους έγινε το σήμα κατατεθέν της Βρετανικής μουσικής παραγωγής, ο ήχος της κιθάρας του Johnny Marr, αν και με αναφορές στα αμερικάνικα ‘60ς και ‘70ς, καθιέρωσε σχολή, ενώ για να μιλήσουμε για τον Morrissey και τους στίχους του θα χρειαζόμασταν σελίδες… Το αν είναι το The Queen Is Dead το καλύτερό τους άλμπουμ είναι ανοιχτό σε απόψεις και ερμηνείες, είναι πάντως σίγουρα εκείνο που τους καθιέρωσε σαν μεγάλη μπάντα κι απόλυτους εκφραστές της γενιάς τους. Και με κομμάτια σαν το I Know It's Over και το There Is A Light That Never Goes Out που περιείχε, το σίγουρο είναι ότι καμιά εφηβική καρδιά δεν χτύπησε με τον ίδιο τρόπο έκτοτε...
Μάνος Μπούρας
8. Dead Can Dance - Within The Realm Of A Dying Sun
27 July 1987, 4AD
Producer: Dead Can Dance, John A. Rivers
Ο συγκεκριμένος δίσκος απέκτησε φήμη ακόμα και σε κοινό που δεν καταλάβαινε τους όρους new wave, goth κλπ. Ίσως γιατί το εύρος της μουσικής παιδείας αλλά και φιλοσοφίας του γκρουπ επεκτεινόταν πέρα από το περιβάλλον που αρχικά το αγκάλιασε. Κλασσική μουσική, Μεσαίωνας, Γνωστικισμός, Αρχαίοι Ελληνικοί μύθοι, μυστικισμός και πάνω απ' όλα δύο φωνές ικανές να συγκινήσουν βαθιά και να ταρακουνήσουν απρόσβλητα συναισθηματικά τείχη. Η Μεγάλη Θλίψη, η δύσκολη πορεία και αναζήτηση προς τα ανώτερα στρώματα εξέλιξης, όταν ακόμα δεν έχει διανυθεί καν το πρώτο χιλιόμετρο και η μικρότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, δεν είναι εύκολα θέματα για συνηθισμένα ποπ, ροκ ή έντεχνα Δυτικά σχήματα. Οι DEAD CAN DANCE τα διαχειρίστηκαν, σε αυτό το άλμπουμ ειδικά, με σεβασμό αλλά και με απόλυτη ταπεινότητα. Τα τραγούδια και οι οργανικές συνθέσεις συγκροτούν ένα πέρα από τη θνητή ζωή, μουσικό έργο, του οποίου η ακρόαση, θα προσφέρει την ίδια, σπάνια, θεραπευτική συγκίνηση σε ιδιαίτερες, κομβικές στιγμές ανάγκης...
Χρήστος Μίχος
9. Talking Heads - Remain In Light
8 October 1980, Sire
Producer: Brian Eno
To “Remain In Light”, τον λιγότερο(!) επιτυχημένο εμπορικά δίσκο των Talking Ηeads θεωρώ κορυφαία στιγμή τους και ειναι δεύτερος στη δική μου λιστα.O Byrne με τον Eno μετά το “My Life In The Bush Of Ghosts” (#1 για μένα) ξαναπροσπάθησαν να βρουν εφαρμογή στις “φιλολογικές” αναζητήσεις τους στην Αφρικάνικη μουσική. Λέει ομως η μπασισίτρια Tina Weymouth σε σχετική συνέντευξή της στο Rolling Stone: "… no one discussed with us the fact we were going to be playing in an African style. To us, it was all very funny, putting this bibliography together with a record. It's so pseudo intellectual and everything we were trying to get away from."
Τι λέω εγώ? Αριστούργημα. Same as it ever was, same as it ever was.
Κώστας Μάστορης
10. Siouxsie and the Banshees - Juju
6 June 1981, Polydor
Producer: Nigel Gray, Siouxsie & the Banshees
Με την προσθήκη του χαρισματικού κιθαρίστα των Magazine, John McGeoch, οι Banshees φαίνεται ότι βρήκαν τον ιδανικό τρόπο στο άλμπουμ αυτό να τελειοποιήσουν τον ήδη χαρακτηριστικό προσωπικό τους ήχο που διαμορφώθηκε στο Kaleidoscope. To Juju είναι ένας δίσκος που έθεσε τα στάνταρ του goth, με singles που αποτέλεσαν πρότυπα του είδους (Arabian Nights / Spellbound), αλλά και τόλμησε να διαβεί νέα σκοτεινά μονοπάτια αποκαλύπτοντας πιο μυστηριακές και μεταφυσικές στιγμές (Night Shift και Voodoo Dolly). Τα σχεδόν tribal ντραμς με τις μουντές μπασογραμμές αποτελούν την τέλεια ραχοκοκαλιά για στηρίξουν τις ευρηματικές κιθάρες, που άλλοτε είναι λεπτεπίλεπτες και άλλοτε ηχούν κοφτερές. Ένα σκηνικό στο οποίο η φωνή τη Siouxsie βρίσκει χώρο να ξετυλίξει την μοναδική της ερμηνεία ως η απόλυτη ιέρεια που μεταπηδά με ευκολία από το ψίθυρο στο ουρλιαχτό με ανατριχιαστικό αποτέλεσμα.
Νίκος Δρίβας
11. The Cure - Seventeen Seconds
22 April 1980, Fiction
Producer: Mike Hedges, Robert Smith
Τα «17 δευτερόλεπτα» των Cure ηχούν όπως ακριβώς μπορεί να φανταστεί κάποιος βλέποντας μόνο το εξώφυλλο. Και εκεί ακριβώς είναι η γοητεία τους, που σε μένα τουλάχιστον άγγιξε τα όρια της εμμονής. Ο δίσκος αυτός είναι ομιχλώδης, αν ήταν πίνακας θα είχε έναν ελαφρύ ιστό αράχνης μπροστά για να βλέπεις λίγο θολά. Tα πάντα μοιάζουν να είναι περασμένα μέσα από ένα flanger pedal και οι πολλές αντηχήσεις στα φωνητικά και τα τύμπανα δημιουργούν έναν σχεδόν αιθέριο ήχο που είναι αρκετά μακριά από οτιδήπτε άλλο τόλμησαν οι Cure σε όλη την καριέρα τους. Εδώ ακούσαμε για πρώτη φορά τις περίφημες μπασογραμμές του πρωτο-εμφανιζόμενου Simon Gallup, εδώ φώλιασε και ένα από τα 5 κορυφαία singles ολόκληρης της post-punk σκηνής (A Forest). Πιθανότατα το Seventeen Seconds δεν είναι το συνθετικό peak των Cure, είναι όμως ένας δίσκος που δένεσαι για πάντα μαζί του, λιγότερο σκοτεινός και πομπώδης από τα επερχόμενα Faith και Pornography, αγωνιώδης, ανασφαλής και γι αυτό άκρως σαγηνευτικός. Αν είχα safety-vinyl-box, το άλμπουμ αυτό θα ήταν από τα πρώτα που θα έριχνα μέσα. Πανέμορφο και Εθιστικό.
Κώστας Μπρέλλας
12. The Chameleons - Script Of The Bridge
8 August 1983, Statik
Producer: The Chameleons, Colin Richardson
Στο Script Of The Bridge ξεκίνησαν όλα όσα ακόμα συνεχίζονται. Αυτός ο δίσκος γεννήθηκε σαν από θαύμα από ένα συγκρότημα που αν δεν τον είχε κυκλοφορήσει, οι Chameleons θα ήταν μια cult γνώση για τους φίλους των Church και των Psychedelic Furs. Το αποτέλεσμα παραείναι τέλειο για μια post punk μπάντα από το Middleton. Είναι απίστευτο και μόνο το ότι ξεχωρίζουν κομμάτια, σε ένα σύνολο που όλα είναι ξεχωριστά. Το Second Skin είναι η πιο ακραία συναισθηματική στιγμή σε αυτήν την εύθραυστη κιθαριστική μελαγχολία και δύναμη, σαν ένας ύμνος πάνω και πέρα από όσα θέλει να πει αυτό το άλμπουμ, αυτή η σκηνή, αυτή η μουσική εποχή. Η παραγωγή ένωσε τη μονότονη ένταση των Joy Division με τις θεαματικές φαντασιώσεις του Bowie, κάνοντας τις αθώες νεανικές απογοητεύσεις των στίχων να ακούγονται σαν παντοδύναμες αλήθειες. Το Script of the Bridge ήταν το πιο όμορφο όνειρο της δεκαετίας που έγινε πραγματικότητα.
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
13. The Sisters Of Mercy - First And Last And Always
11 March 1985, Merciful Release
Producer: Dave Allen
Δεν θα ήταν υπερβολή αν πω πως το “First And Last And Always” όρισε το Gothic Rock. To line up Eldritch / Hussey / Adams / Marx ήταν πραγματικά καταλυτικό και από πλευράς χημείας (όσο κράτησε τέλος πάντων) έδειχνε σαν την ιδανική σύνθεση. Για την ιστορία αναφέρω πως 7 από τα 10 τραγούδια του άλμπουμ είναι συνθέσεις του Wayne Hussey και μπορεί ο Eldritch να θέλει δίπλα του session μουσικούς και όχι μουσικούς με ισχυρή προσωπικότητα, δυστυχώς όμως, όπως αποδείχτηκε μέσα στα χρόνια, χρειαζόταν κάποιον σαν τον Wayne για να του γράφει τραγούδια. Η αξία όμως του συγκεκριμένου άλμπουμ δεν αμφισβητείται και μάλιστα απέκτησε (δίκαια) μυθικές διαστάσεις με την βοήθεια του χρόνου. Πέρα από την αναμενόμενη επιρροή στα Gothic Rock groups που ήρθαν και έβγαλαν δίσκους τα επόμενα χρόνια, είδαμε να επηρεάζεται μεγάλο κομμάτι του Metal (βλέπε Gothic Metal, Atmospheric Metal κλπ) και μέρος της Indie μουσικής που φλέρταρε με το σκοτάδι (και ας μην παραδέχονταν ποτέ δημόσια την επιρροή των Sisters). Για επίλογο, διαλέγω ένα πολύ μικρό κομμάτι από μία συνέντευξη (για το Metal Hammer) που είχα πάρει από τον Andrew Eldritch, τo 1997, λίγο πριν έμφανιστούν στο Rockwave: “Θεωρείς τον εαυτό σου σαν τον άνθρωπο που όρισε το Gothic Rock? Σαν να το “βάφτισες” εσυ δηλαδη?”. “Όχι”. “Σαν τι θεωρείς τον εαυτό σου?”. “Σαν μία σύγχρονη μορφή του Elvis”.
Γιώργος Φακίνος
14. Bauhaus - In The Flat Field
1 October 1980, 4AD
Producer: Bauhaus
Ο πιο «επικίνδυνος» δίσκος της δεκαετίας. Όποιας θέλετε. Ο,τι κι αν αγάπησα στις μουσικές των Bauhaus και των μελών τους, το ηλεκτροσόκ του In the Flat Field ήταν το πιο δυνατό χαστούκι σε ο,τι ήξερα μέχρι τότε. Πολλά έχουν γραφτεί για το πρώτο άλμπουμ των Bauhaus, οι διαστάσεις της φήμης του είναι πλέον επικές, εγώ το μόνο που έχω να πω είναι ότι το In the Flat Field δεν έχει χώρο για να πάρεις ανάσα. Το επιβλητικό εξώφυλλο γίνεται σκόνη στα χέρια με τα πρώτα δευτερόλεπτα του Double Dare, μετά είναι τα απειλητικά drums του In the Flat field, η πρωτόγνωρη κιθάρα στο God In An Alcove, η τρέλα του Dive,ο κόσμος του The Spy In the Cab και πάει έτσι μέχρι το συγκλονιστικό Nerves. Το In The Flat Field είναι η καλύτερη παράσταση που έπαιξαν ποτέ οι ήρωες της μουσικής των Bauhaus. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να παραδεχτώ άλλη δουλειά τους σαν «καλύτερη», but now I’m sillyyyyeeaa..sillyyeea.
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
15. Echo And The Bunnymen - Ocean Rain
4 May 1984, Korova
Producer: All Concerned
Τον Ian McCulloch σίγουρα δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις για υπερβολική μετριοφροσύνη. Το 1984, για άλλη μία φορά, δεν μάσησε τα λόγια του: “Το ‘Οcean Rain’ θα είναι το καλύτερο album που έγινε ποτέ!” Ακριβώς έτσι διαφημίστηκε κιόλας, έχοντας ως προπομπό του το μαγευτικό “The Killing Moon”, που αποτέλεσε το πρώτο single του δίσκου και, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, το μοναδικό ιδιαίτερα αναγνωρίσιμο κομμάτι του σε βάθος χρόνου. Το γεγονός αυτό ίσως φαίνεται παράδοξο, αλλά - όπως και σε κάθε πραγματικά σπουδαίο album – η δύναμη του “Ocean Rain” δεν βρίσκεται στα οποιαδήποτε highlights αλλά στο σύνολο των κομματιών που το απαρτίζουν. Οι κριτικοί ανέφεραν με έναν κάποιο σαρκασμό πως “ίσως οι Bunnymen να ανακάλυψαν τη χαμένη συγχορδία των Moody Blues”. Το σίγουρο είναι πως προτίμησαν να αλλάξουν εντελώς κατεύθυνση, σε σχέση με το παρελθόν τους. Ακουστικές κιθάρες, έγχορδα, πνευστά, μεστή ενορχήστρωση και πλούσιος ήχος, με τη μοναδική φωνή του Mac να ξεχωρίζει: στοιχεία που συνθέτουν ένα album που με το που το πρωτάκουγες σου έδινε την αίσθηση του κλασικού. Από το επικό “Nocturnal Me” μέχρι το υπέροχο “My Kingdom” κι από το στοιχειωτικό “Thorn Of Crowns” μέχρι το λυρκό ομώνυμο κομμάτι, το “Ocean Rain” μοιάζει με ένα ταξίδι σε τοπία σαν αυτό που απεικονίζεται στο εξώφυλλό του: ονειρικό, κρυστάλλινο και ταυτόχρονα οικείο.
Θωμάς Μαχαίρας
16. The Human League - Dare
16 October 1981, Virgin
Producer: Martin Rushent, The Human League
Το Dare είναι η βίβλος της μοντέρνας ηλεκτρονικής pop: μαζικό, απλό, λαμπερό, ζωντανό, ερωτικό, εύληπτο, καλόγουστο και κλασικό επειδή σε κάθε εποχή ακούγεται μοντέρνο. Δεν μπορώ να φανταστώ μία ποιότητα από κείνες που πρέπει να έχει κάθε σπουδαίο pop album, που να μην υπάρχει στο “Dare”. Αποτέλεσμα μίας σειράς ευτυχών συγκυριών στην ανατολή μιας εποχής που όλα άλλαζαν δραματικά στο τοπίο της μουσικής με την έλευση της τεχνολογίας και της εικόνας, το “Dare” αποτελεί ένα ανθολόγιο συναρπαστικής pop που θέλει να ζει την κάθε στιγμή χωρίς να είναι σοβαροφανής αλλά και χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην ευφυία της. Ο Phil Oakey παρότι είχε παρελθόν με το όνομα Human League (τα πιο σκοτεινά post punk - electro “Reproduction” και “Travelogue”) νιώθει και συμπεριφέρεται στο “Dare” σαν να είναι το ντεμπούτο του. Η αμπάριζα που παίρνει από τα δύο νεοφορμένα κορίτσια στη μπάντα (Susan Ann Sulley και Joanne Catherall) τον ανανεώνει, συντάσσεται μαζί τους και παίζουν όλοι μαζί το αιώνιο παιχνίδι “αγόρι συναντά κορίτσι κι ερωτεύεται” με έναν χαρισματικό, υπέροχο τρόπο. Στο υπόβαθρο, o Jo Callis, ο Ian Burden και ο Philip Adrian Wright στήνουν στα σύνθια τον απόλυτα καλοσχεδιασμένο χορό. Το album έσκασε σαν βόμβα στο βρετανικό chart. Έβγαλε τέσσερα pop singles, ενώ θα μπορούσε να έχει βγάλει άλλα τόσα, να έχουν πάει στο Νο.1 και κανένας να μην έχει καταλάβει τη διαφορά. Είναι τέτοια η σεισμική επιτυχία και το εκτόπισμα που έκανε το “Dare” που οι δύο Heaven 17 (και πρώην Human League) ομολόγησαν ότι στο δεύτερο album τους πήραν την Carol Kenyon για να τους κάνει φωνητικά στο soulful “Temptation” επειδή απλά είχαν σκάσει από τη ζήλεια τους...
Μάρκος Φράγκος
17. Virgin Prunes - ...If I Die, I Die
4 November 1982, Rough Trade
Producer: Colin Newman
Αρχικά, με τέτοιο όνομα δεν μπορείς να μη τους συμπαθήσεις. Μετά πρέπει να προσπαθήσεις λίγο περισσότερο, μια και ο άναρχος, πρωτόγονος, ήχος τους χρειάζεται εκπαιδευμένα αυτιά. Οι Virgin Prunes ήταν χαρισματικοί, διαφορετικοί, μια αλλοπρόσαλη παρέα Δουβλινέζων αβάντ γκαρντ πειραματιστών. Μέχρι που το If I Die I Die χτύπησε σαν αφιονισμένη μέλισσα τα ανεξάρτητα charts. Οφείλοντας τα μέγιστα στον Colin Newman, που απο την καρέκλα του παραγωγού συμμάζεψε τον ηχητικό τους εξτρεμισμό, οι Virgin Prunes έγραψαν έναν δίσκο που δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο εκείνη την εποχή, ξεχώριζε αισθητικά και μουσικά, όσο και οι 2 εκκεντρικοί τραγουδιστές του γκρουπ. Το If I Die δεν μπορείς να το αγνοήσεις, είναι από τους δίσκους που ακόμα και αν δεν σου «κάτσει» με το πρώτο άκουσμα, κάποιος απροσδιόριστος λόγος σε ξανατραβάει σε αυτό. Στο τέλος πάντα κερδίζει, γιατί προφανώς είναι ένα αριστούργημα με ουσία και δεν χρειάζεται να είσαι οπαδός της συγκεκριμένης σκηνής για να το εκτιμήσεις, ούτε εμένα να τα γράφω 33 χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Αν είναι σε κάποια άλλη λίστα με τους 20 καλύτερους δίσκους της δεκαετίας δεν ξέρω, αμφιβάλλω, αλλά αφού βρήκε θέση στην δική μας χαίρομαι διπλά.
Κώστας Μπρέλλας
18. The Jesus And Mary Chain - Psychocandy
18 November 1985, Blanco Y Negro
Producer: The Jesus & Mary Chain
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που άκουσα το Upside Down, το πρώτο επτάιντσο από αυτό το σπουδαίο γκρουπ από το East KIlbride της Σκωτίας – κανείς νομίζω δεν θα την ξεχάσει. Ήταν πρωτόγνωρος αυτός ο καταιγισμός από κιθαριστικό feedback, που όμως κάτω του έκρυβε (όχι και τόσο επιμελώς) μια φανταστική ποπ μελωδία. Το ντεμπούτο τους άλμπουμ κινούταν στο ίδιο ακριβώς εθιστικό στυλ, ένα στυλ που αντέγραψε ή επηρέασε ένα τεράστιο κύμα από νέες μπάντες που τους ακολούθησαν. Η κατοπινή πορεία τους είχε διάφορες εναλλαγές, αλλά ετούτη την πρώτη τους στιγμή έκρηξης θεωρώ ότι δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεπεράσουν. Από τα κορυφαία παρθενικά άλμπουμ όλων των εποχών!
Μάνος Μπούρας
19. This Mortal Coil - It'll End In Tears
1 October 1984, 4AD
Producer: John Fryer, Ivo Watts-Russell
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ivo, το “It'll End In Tears” είναι η πραγμάτωση ενός ονείρου που δεν ήξερε καν ότι είχε και που πήρε σάρκα και οστά με τη βοήθεια/συμμετοχή εξεχόντων μουσικών. Από τις πρώτες κιόλας νότες του “Kangaroo” διαμορφώνεται το πλαίσιο του έργου. Ένα υποβλητικό μπάσο σε προσκαλεί και πριν προλάβεις να αντιδράσεις, τα φωνητικά σ' έχουν μαγέψει. Δε μπορείς ν' αντισταθείς και δεν υπάρχει λόγος άλλωστε. Οι συνθέσεις κυλούν η μια μετά την άλλη με μοναδική ροή. Λυρισμός και ρομαντισμός εναλλάσσονται έχοντας σαν κοινό παρονομαστή μια μελαγχολική ατμόσφαιρα που διακατέχει ολόκληρο το album, Όσο περισσότερο παραδίνεσαι στο άκουσμα, τόσο περισσότερο χάνεις τον εαυτό σου. Χάνοντας τον όμως ταυτόχρονα τον ανακαλύπτεις εκ νέου, με τη μουσική να σε αγκαλιάζει και να διαπερνά κάθε κομμάτι του είναι σου : νοητικό, ψυχικό και σωματικό. Συνοψίζοντας, το “It'll End In Tears” είναι ένα πραγματικό έργο τέχνης και ξεπερνά κατά πολύ τόσο τις προθέσεις όσο και τις προσδοκίες του δημιουργού του. Και σαν έργο τέχνης το ζητούμενο δεν είναι να το αναλύσουμε/ερμηνεύσουμε, αλλά να το νιώσουμε. Η ανταμοιβή δεν περιγράφεται με λέξεις.
Νίκος Σαρικώστας
20. The Stone Roses - The Stone Roses
March 1989, Silvertone
Producer: John Leckie
Ενα χρόνο πριν καρπίσει ο Britpop ανθός στο εξαντλημένο από την επέλαση των Smiths Manchester, δρομολογείται το soundtrack της χημικής γενιάς με την ιδρωμένη πρόσμιξη του ψυχεδελικού ροκ ν ρολ των 60ς με τη χορευτική κουλτούρα της ποπ. Το ομώνυμο ντεμπούτο των Stone Roses, δραπετεύει με το αναγεννητικό στεφάνι των αυθεντικών Stones ντυνοντάς το με baggy παντελόνια, άτεχνα ξεχωριστά φωνητικά και συνθέσεις που διεισδύουν στο μυαλό της νεολαίας μετατρέποντας τη μελαγχολία σε τύμπανο και την κλιμάκωση του acid σε κιθαριστικά καυτά βήματα αφιερωμένα στον καθένα από εμάς. Η γέννεση του Madchester σηματοδότησε μια ολόκληρη μουσική γενιά προσαρμοσμένη στην αυτοκρατορική ηγεμονία των πληβείων της Cool Britannia. Ξεκινώντας με το I wanna be adored και κλείνοντας με το I am the resurrectionκατορθώνει σε 49 λεπτά να ορίσει χαυνωτικά το όνειρο και να καθορίσει τη ρυθμική συνέχεια του punk rock.
Διονύσης Ρήγας
Comments