Sisters Of Mercy, A.A. Williams @ Gazi Music Hall, 13/09/19 BY ROCKING.GR

Το φύλλο που μου ήρθε σε αυτό τον γύρο της συναυλιακής «εικοσιμίας» και στο οποίο καλούμουν να ποντάρω, δεν ήταν και τίποτα φοβερό. The Sisters Of Mercy, μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια και πάλι στην Αθήνα, με το 50% αυτών που ακούγονται στις live εμφανίσεις τους να είναι προηχογραφημένο, όπως είναι γνωστό από την πρώτη στιγμή της ζωής τους. Τρίο σπαθί. Φύλλο είναι αυτό; Τι ποντάρισμα να κάνω; Προσάρμοσα λοιπόν τις προσδοκίες που πόνταρα στη βραδιά αναλόγως με το φύλλο που μου είχε έρθει και κίνησα για την Ιερά Οδό και το Gazi Music Hall νωρίς-νωρίς, για να προλάβω και την A.A. Williams, που φέτος έχει βγάλει ένα ενδιαφέρον EP.

Η συναυλία ξεκίνησε αναμενόμενα ακριβώς στην ώρα της, με την A.A. Williams και τα υπόλοιπα τρία μέλη της μπάντας της να ανεβαίνουν σχεδόν απαρατήρητοι στη σκηνή στις 21:15. Τον καημένο τον drummer τον είχαν στριμώξει στα δεξιά - λες και υπήρχε κάποιο φοβερό σκηνικό του επερχόμενου headliner που έπιανε ολόκληρο τον χώρο. Από τις πρώτες νότες φάνηκε ότι, στο σημείο τουλάχιστον που καθόμασταν, αρκετά μπροστά και εντελώς κεντρικά, ο ήχος ήταν πολύ ικανοποιητικός. Ο φωτισμός αποδείχτηκε επίσης ένα από τα «δυνατά» χαρτιά ολόκληρης της βραδιάς, μιας και ήταν όσο έντονος χρειαζόταν και δημιουργούσε την κατάλληλη ατμόσφαιρα κάθε φορά.

Δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο - μάλλον το αντίθετο μπορούμε να πούμε, για την ακρίβεια - για τους περισσότερους που αποφάσισαν να δώσουν τον χρόνο τους στο support συγκρότημα. Οι δυνατές συνομιλίες δε σταμάτησαν λεπτό, δημιουργώντας μια χάβρα στην οποία οι λίγοι παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα στη σκηνή και οι πολλοί έλεγαν τα αδιάφορα νέα τους, ενοχλώντας τους λίγους. Πραγματικά, μακάρι να ήταν καρφωμένοι στις οθόνες των smartphones τους. Ο πολύς καπνός (από τσιγάρο, όχι από εφέ) ήταν ένα ακόμα bonus του ότι σχεδόν κανείς δεν έδινε δεκάρα για τον διπλανό του. Κι όλα αυτά με τον εξώστη κλειστό, οπότε έπρεπε αναγκαστικά να υπομείνουμε τον καπνό του κάθε θεριακλή. Τραβάω φύλλο, μετά φόβου... Δύο καρό. Ε, άϊ στο καλό σου...

Μακριά από την πράσινη τσόχα και πίσω στα μουσικά, οι εκτελέσεις των τραγουδιών που μας παρουσίασε η A.A. Williams ήταν λίγο διαφορετικές από αυτές που είχαμε ακούσει στο EP. Έτσι, είδαμε σε ορισμένα σημεία να υπάρχουν κιθαριστικές εξάρσεις ή ακόμα και κορυφώσεις που παρέπεμπαν ευθέως σε post ακούσματα. Ο φωτισμός ήταν πολύ επαγγελματικός και είχε καθοριστικό ρόλο στην αρτιότητα του οπτικού μέρους της συναυλίας. Ειδικά κάποια μωβ/ροζ φώτα, αλλά και τα μπλε που τόσο πολύ αγαπάνε να μισούνε οι φωτογράφοι. Λέω στη «μάνα» να μου το σκάσει. Εφτά κούπα. Καλό!

Εκτός των κομματιών από το EP ακούσαμε και ορισμένα ακόμα, με το κλείσιμο του set μετά από περίπου 40-45 λεπτά να έρχεται με το "Control". Η κατά κάποιον τρόπο υποτονικότητα της μουσικής της σε συνδυασμό με την ατμόσφαιρα οχλαγωγίας που επικρατούσε, δε μας έδωσε την ευκαιρία να ευχαριστηθούμε όσο θέλαμε αυτό που βλέπαμε. Πιστεύω πως σε έναν μικρότερο χώρο, μπροστά σε κοινό που θα έχει πάει για να δει την ίδια την A.A. Williams - η οποία να σημειώσουμε ότι εκτός από τα φωνητικά έπαιζε και κιθάρα και πλήκτρα - θα είναι καλύτερα. Υποσχόμενη εμφάνιση, χωρίς να εκμεταλλευτεί όλη της τη δυναμική.

Τα μέχρι στιγμής διαδραματισθέντα δεν με είχαν προδιαθέσει και για το καλύτερο βράδυ της ζωής μου. Ειδικά όταν είδα τον κόσμο στην αρένα του Gazi Music Hall να φτάνει μέχρι και στις σκάλες, θυμήθηκα τη φετινή συναυλία των Dream Theater. Όμως, ούτε πέντε λεπτά πριν την ώρα που οι Sisters Of Mercy θα έβγαιναν στη σκηνή - δηλαδή αρκετά αργά - άνοιξε ο εξώστης. Μετακινούμενος γρήγορα ανάμεσα στον κόσμο, πρόλαβα να βρεθώ στο κάγκελό του ακριβώς την ώρα που βγήκαν στη σκηνή οι Sisters Of Mercy. Αφ’ ενός λοιπόν στάθηκα σε πολύ καλό σημείο για να μπορέσω να δω και να ακούσω τη συναυλία και αφ’ ετέρου γλίτωσα από την τσιγαρίλα των διπλανών μου. Το φύλλο φαινόταν να έχει γυρίσει, οπότε λέω στη «μάνα» να μου δώσει κι άλλο. Δύο σπαθί, πάμε στο 14. Όλα είναι πιθανά από αυτό το σημείο.

Στη σκηνή βγήκαν τέσσερα άτομα. Ο Andrew Eldritch, χωρίς να αποχωριστεί ούτε δευτερόλεπτο τα γυαλιά ηλίου του (ούτε ο Elwood Blues να ήτανε) αποδείχτηκε αρκετά κινητικός, αν και σε ορισμένες φάσεις κυριολεκτικά εξαφανιζόταν από το οπτικό μας πεδίο μέσα στον καπνό. Αυτή τη φορά όχι του τσιγάρου, αλλά του ανάλογου εφέ από τη σκηνή, το οποίο δημιουργούσε μια θολή ατμόσφαιρα. Τα δύο νεότερα μέλη που τον συνόδευαν με τις κιθάρες και τα φωνητικά τους, συνέβαλαν πολύ στη σκηνική παρουσία, αλλά και στις πολύ καλές δεύτερες φωνές που έκαναν - περισσότερο ο «παλιός» Ben Christo.

Η αλήθεια είναι ότι παρ' όλο που οι Sisters Of Mercy έχουν βγάλει μόλις τρεις studio δίσκους, με τον τελευταίο να συμπληρώνει του χρόνου 30 χρόνια από τότε που βγήκε, έχουν αρκετά γνωστά τραγούδια για να υποστηρίξουν μια συναυλία. Ειδικά αν μετρήσουμε και τα singles και EPs που έχουν βγάλει, τα οποία περιλαμβάνουν αρκετά από τα πιο γνωστά τους κομμάτια.

Έτσι, τραγούδια όπως τα "More", "Crash And Burn" και "Alice" μας έβαλαν στο κλίμα της συναυλίας και ζεσταθήκαμε σύντομα. Στο "First And Last And Always" ο Christo σε κάποια στιγμή έτρεξε να προλάβει να φτάσει στο μικρόφωνο για να κάνει τα φωνητικά του. Τελικά πρόλαβε, αλλά ένα μικρό διαβολάκι μέσα μου θα ήθελε να είχε δει τι θα γινόταν αν δεν είχε προλάβει να φτάσει. Ο σπόρος της αμφιβολίας! Πάντως για να είμαστε δίκαιοι, τόσο ο Christo όσο και ο Dylan Smith ήταν πολύ κινητικοί στη σκηνή και όποτε χρειαζόταν συνόδευαν πετυχημένα τον Eldritch.

Μόλις ξεκίνησαν οι πρώτες νότες του "We Are The Same, Susanne", κάποιος από την παρέα πενηντάρηδων δίπλα μου αναφώνησε «αυτό θυμίζει απ’ τα παλιά», μ’ εμένα να σκέφτομαι και ν’ αναρωτιέμαι «γιατί, έχουν και καινούργια;»

Χωμένος πίσω από δύο laptop ο Ravey Davey, ο πρώτος χρονικά χειριστής του Doktor Avalanche, έδινε το δικό του show στο πίσω μέρος της σκηνής. Πωρωνόταν, χτυπιόταν, γούσταρε, προσπαθούσε να δώσει παλμό στο κοινό και γενικώς φαινόταν να είναι αυτός που το ευχαριστιόταν περισσότερο απ’ όλους.

Πριν από το "Dominion/Mother Russia", ο Eldritch μας είπε ότι αυτό το τραγούδι τον συγκινεί πάντα και τον κάνει να θέλει να κλάψει και μας έδωσε πραγματικά μια ωραία εκτέλεση και αποσύρθηκε για λίγα λεπτά. Η φωνή του στη διάρκεια του live μπορώ να πω ότι έβγαινε αρκετά καλά, έστω και κάτω από μερικούς τόνους εφέ σε κάποια σημεία.

Μετά από ένα ορχηστικό κομμάτι, ο Eldritch επέστρεψε για το "Something Fast", με τον έτερο κιθαρίστα Dylan Smith να παίζει ακουστική κιθάρα. Λίγο μετά, στο τελείωμα του set με το "Flood II", φοβηθήκαμε ότι θα γίνει πραγματικότητα η γνωστή λαϊκή ρήση για τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι ηλικιωμένοι. Ο Eldritch είχε χαθεί από το οπτικό μας πεδίο, ώσπου κάποια στιγμή που διαλυθήκανε οι καπνοί καταφέραμε να δούμε ότι είναι ξαπλωμένος φαρδύς-πλατύς στα δεξιά της σκηνής, έχοντας προφανώς πέσει. Δεν σταμάτησε να τραγουδάει, όμως έβγαλε το κομμάτι καθισμένος στο πάτωμα και στο τέλος χρειάστηκε μια μικρή βοήθεια για να σηκωθεί.

Αυτή η πτώση ήταν ίσως και η αιτία για τον περιορισμό της χρονικής διάρκειας του encore, από το οποίο δυστυχώς κόπηκε το "Lucretia My Reflection". Ακούσαμε όμως τους ύμνους "Temple Of Love", "Vision Thing" και "This Corrosion" μαζεμένους. Θα προτιμούσα τη μακροσκελή εκτέλεση του "Temple Of Love" αντί της κουτσουρεμένης που ακούσαμε, αλλά αυτό είναι πταίσμα. Το αυτό ισχύει και για το "More" στην αρχή. Οι Sisters μας ευχαρίστησαν, μας καληνύχτισαν και αποχώρησαν μετά από 80 περίπου λεπτά.

Τραβάω φύλλο, λέω στη «μάνα» να μου το ρίξει σκαστό, έρχεται τρίο καρό. Ξεκινάω να κάνω τους υπολογισμούς μου για να δω που βρίσκομαι, αλλά συνειδητοποιώ ότι ήταν το πέμπτο μου φύλλο και δεν είχα ακόμα καεί, οπότε κέρδισα με πενταφυλλία. «Φέρε μου τα δυο φασόλια που είχα ποντάρει», λέω με ένα διακριτικό χαμόγελο στη «μάνα». Μετά από λίγο, έφυγα από το Gazi Music Hall με δυο επιπλέον φασόλια στην τσέπη και με τις ρεαλιστικές προσδοκίες που είχα από μια συναυλία των Sisters Of Mercy να έχουν εκπληρωθεί στον βαθμό που περίμενα. Καλή συναυλιακή σαιζόν!

Φωτογραφίες: Πάνος Μούρτζης

SETLIST

 

More
Ribbons
Doctor Jeep / Detonation Boulevard
Crash And Burn
No Time To Cry
Alice
First And Last And Always
Marian
We Are The Same, Susanne
Dominion / Mother Russia
Instrumental
Something Fast
I Was Wrong
Flood II

Encore:

Temple Of Love
Vision Thing
This Corrosion

Δείτε όλες τις φωτογραφίες ❯